Sene 2012... O zamanlar 5. sınıfa giden minnak bir veletim. Bilgisayar oyunları benim için GTA'da hile yazıp boş boş adam öldürmekten, Call of Duty'de sıra sıra gelen düşmanları kurbanlık koyun gibi öldürmekten veya Need for Speed'de araba modifiye etmekten ibaret. Oyunların senaryolarından ve atmosferlerinden tamamen uzağım.
Yine bir gün GTA oynarken malum araba zıplatma görevine geldim. Bilirsiniz o görevi aslında hiçbir zorluğu yoktur ama işte bizim gibi sadece adam öldürmeye programlanmış oyuncuları çeşitlilik sununca elimiz ayağımıza dolaşıyor. Bir abim de yok ki görevi geçsin. Belki onuncu denemeden sonra yardımı internetten almaya karar verdim. "Kız Hoplatma Görevi!" adlı bir videoya rastladım. Allah Allah dedim içimden. İnsanlar neden oyun oynarken bir yandan konuşup videoya çeker ki? Ve işte o videoyla birlikte başta agunZagun olmak üzere Videoyun, GamerJah, Servet Carey, Dost Kayaoğlu, nillepezdel, epicgamingTr gibi Youteberlerın olduğu apayrı bir evrene atılmış oldum. Artık oyunlardan çok oyun videoları eğlendiriyordu beni. Ara sahneleri geçmemeyi, hilesiz oyun oynamayı ve sadece öldürerek değil kendi mizahımı da üreterek eğlenmeyi öğrendim.
Sonra o videoyu gördüm; "Skyrim- Evlenme ve Çocuk Sahiplenme Rehberi". Evlenmek ve çocuk sahiplenmek gerçekten bir oyunda yapılabilecek bir şey mi ki? Hayır yani ne gibi bir eğlencesi olabilir ki bunun? Büyük konuşmayın arkadaşlar yoksa benim gibi bir hafta içerisinde gözleriniz kan çanağına dönene kadar ağlayıp yeni bir bilgisayar aldırmaya gidebilirsiniz.
Neyse efendim şuan hala kullanmakta olduğum laptop bu şekilde alındı bana. Bilgisayarın kurulumu biter bitmez yaptığım ilk şey Skyrimi "illegal" yollardan indirmek oldu. Açtım oyunu. Sade bir menü, arkadan yavaş yavaş yükselmekte olan o efsane müzik... Hemen oyuna geçtim. Puslu bir ekranın üstüne yazılmış Elder Scrolls V ve ardından Skyrim yazısı... O zamana kadar sanki bilgisayarı tamamen boşuna kullanmışım gibi bir iğneleme yaptı bana oyun. "Hey, you. You're finally awake."
Sadece aile kurmadım bu oyunda. Her defasında bir başkası oldum. Kimi zaman halkın her daim yardımına koşan bir Ejderdoğan, kimi zaman gözünü para ve hırs bürümüş bir maceracı, kimi zamansa soğukkanlı bir katil oldum. Hiçbir oyunun veremediği tecrübeyi verdi bana. Her sene, her yaz tekrar tekrar oynadım. Zaman geçtikçe oyunun motorundan, savaş mekaniklerin yetersizliğinden, RP ögelerinin eksikliklerinden, yan karakterlerin aslında hiçbir işe yaramadığından şikayetçi oldum durdum. Kimi zaman nefret ettim hiçbir zaman sevmemezlik etmedim, edemedim. Bu oyunla artık aramda bir "Nefret Aşkı" oluşmaya başladı. Bu oyundan hem nefret ediyordum hem de hiçbir oyunu bu kadar zevk alarak oynayamıyordum.
Bu yaz bile oynamaya devam ederken bilgisiyarları rafa kaldırmanın vakti geldi. Çünkü ben artık eve sadece uyumak için gelen, dershane-okul-ev üçgeninde sıkışmış olan bir 12. sınıf öğrencisiyim. Aradan 7 yıl geçti ve sadece yeni oyunun duyurusu yapıldı. Olsun benim için fark etmez yarın bile çıksa ben bu sene oynayamam. Hem bilgisiyarı da artık değiştirmenin vakti geldi fakat ağlayarak bi şeyler aldırma yaşını çoktan geçtim.
Bunu neden yazdınız derseniz bugün yine tüm gün ders dinlediğim, boş ders ve teneffüslerde bile soru çözdüğüm ardından 4 saat dershanede vakit geçirdiğim, haftanın neredeyse diğer tüm günleriyle aynı olan başka bir gün. Yatağıma yatıp şu güzel müziğe denk gelmemle şu yaşadıklarımın hepsi gözümün önünden geçti gitti.
Yazıyı okuyunca eski zamanlara dönmüş kadar oldum resmen. Skyrim'i ilk defa abim oynarken görmüştüm ve bir ara youtube'da görmüştüm sanırım.Yaşım 12-13 anca vardı, aşırı heves edip abimin bilgisayarında oynamak istemiştim. Abim o zaman biraz boş yapmıştı işte sen kızsın ne yapacaksın bu oyunu oynayarak anlamazsın falan demişti yine de aşırı heves ettim aldım elinden.Başlayış o başlayış zaten. rahat 1 ay boyunca her gün oynamışımdır hiçbir şey anlamadığım halde(ingilizcemin hiç ama hiç olmadığı zamanlardı tabii).Sonra bu benim için bir rutine dönüştü. İstisnasız her yaz Skyrim oynamaya başladım.Bu yıla kadar o kadar ayrıntılı bakmamıştım TES evrenine.Bundan önce sadece Skyrim'i oynamıştım.Şu andaysa keşke önceden baksaydım diyorum.Bu yaz dedim işte adam gibi diğer TES oyunlarına ve Lore'a bakayım diye.İlk Oblivion'u oynadım. Cidden önceden oynasaymışım, böyle bir evren böyle bir lore olamaz. O kadar şaşırdım ki .Hele Lore'u okuduktan sonra falan cidden ben bu yıla kadar ne yapmışım diyorum.Adamlar yememiş içmemiş evren yaratmışlar. Skyrimi ilk 5. sınıftayken oynamıştım,şimdi 11. sınıfa geldim, bu zamana kadar kim bilir kaç tane oyun oynadım ben bile bilmiyorum, ama şunu biliyorum ki hiçbir evren (ya da oyun) bende TES evreni kadar etki yaratmadı,WOW bile.Yazın ESO'ı almıştım şu sıralar eğer zamanım olursa ona devam etmeyi düşünüyorum.Neyse, yazıyı gereksiz uzattım galiba. Sadece okuyunca kendi çocukluğumu görmüş gibi oldum. Böyle bir oyun için birçok kişinin düşüncesinin iyi yönde olması çok güzel birşey.
Skyrim gerçekten çok başka bir şey, büyülü bir etkisi var. Arkadaşında dediği gibi bariz problemleri var ama kendini evrene verince çokta umurumda olmuyor. Bende sizin gibi 13 yaşlarında başladım oyuna şuan 18 yaşındayım. Geriye şöyle dönüp bakınca o kadar çok anım birikmiş ki gerek forumda olsun gerek oyunda. Yıllarca sürekli olarak ne zaman canım sıkılsa şu dünyadan kopmak istesem bir kitap, bir film bulamamış olsam Skyrim her zaman bilgisayarımın bir köşesinde duran sığınak noktam oldu. Her seferinde o anki ruh halime göre farklı farklı karakterle oynadım her seferinde yeni bir deneyim yaşadım. Ama artık yavaş yavaş bitiyor yani eskiden mesela 2-3 ayda bir canım çekerken artık 7-8 ayda bir giriyorum oyuna. Üzücü bir daha asla o ilk keyfi alamamak. Efsane duygusal bir karakter yaratıp RP'nin dibine vurarak oynasam bile o ilk açtığım Ork kadar oyunda hissetmiyorum kendimi. Sad story.
Skyrim ve Fallout bende benzer anılar yaratan iki oyundur. Bu oyunlar beni hasta ettiler, evet hasta oldum. Normalde oyunları oynar, beğenirsem sonuna kadar gider bitiririm. Bu oyunlara kaç defa baştan başladım bilmiyorum, halen de aynı şey oluyor. Psikolojimden şüphe ediyorum bu oyunlar yüzünden, belki de artık çok geç, hasar dönülmez boyutta 🙂
Bende herşeyi tam yapma, herşeyi başarma, herşeyi görme, bütün görevleri alma takıntısı yarattı bu oyunlar. Düşünürdüm, neden bir görev almak için herkese iyi davranıyorum? sonra verdim odunu ve bir sürü başarısız quest.. bu sefer de dedim bu ne biçim bir oyun oldu, hep başarılı olmak zorunda mıyım ben? Eğleniyor muyum? Neden istediğim gibi oynayamıyorum kardeşim, kim yaptı bu oyunu.. what trickery is this?
Böyle böyle delirdim sonra.
Benim gibi oyuna bağlanan kişileri görmek güzel cidden bende normalde oyunu oynar bitirir silerdim ama Skyrime bittiği zaman yeniden başlıyorum ve modlama seçeneği cidden çok güzel bir ayrıntı gün geçtikçe artıyor modlar 200 ü buldu ☺️
11.11.2011- 03.01.2019 tarihleri arasında Pc de sürekli yüklüydü Skyrim, sigaradan daha fazla skyrime bağımlıydım resmen (Günde Minimum 1-Maksimum 3 saat oynardım). Gidişatın iyi olmadığını görerek yavaş yavaş oyundan kedimi soyutladım ve oyun yerine kitap okumaya başladım. Bugüne kadar 80 kitap okumuşumdur resmen. Skyrim e dönecek olursak bir gün yeniden açıncaya kadar tozlu steam kütüphanesinde duruyor şuan...
Kim bilir bu yazıyı kaç kişi görecek.Belki bir avuç insan belki hiç. Ama şuan arkadan gelen hüzünlü skyrim fon müziği ile size biraz duygularımı dökmek istiyorum. Ben şu an Boluda 15 yaşında bir lise öğrencisiyim. İlkokul zamanlarımda 2.sınıfta bir bilgisayar almaya karar verdik. İlk önce tabi o zamanın oyunlarını (minecraft,facebook oyunları) oynayarak geçirdim ilkokulu. Ortaokula geçtiğimde ise benim için bir efsane ile tanıştım : Skyrim. Youtube'da bir video. Pintipanda Skyrim. İyi ki diyorum bu video sayesinde Skyrim ile ve Tuna abi ile tanıştım. Kendisi şuan 1M oldu tekrar tebrik ederim , o günden beri hala izlerim Tuna abiyi. Neyse devam edeyim. Skyrime baktım ve adeta şok oldum. Dedim adamlar nasıl manzara nasıl oyun yapmış. Tabi o zamanın oyunlarına göre. Bilgisayarım da çok kötü bu arada 2GB RAM dandik ekran kartı. Oyunu yükledim ve diğer yazan arkadaşlar gibi elimden bırakamadım. Oyun ingilizce ama beni içine öyle bir çekti ki... Önce oyunu Türkçe yaptım.Sonra daldım ana hikayeye.Görev üstüne görev , macera üstüne macera... Takıldığım yerleri youtubedan bakıyorum falan. Meğer farketmeden bir tutku bir aşk olmuştu içimde Skyrim. Oyunun ana hikayesini 1-1.5 ayda bitirdim. Ve finalde Alduin'in ölüşüyle beraber resmen gözlerim doldu. Dedim ben ne oynadım böyle. O günden sonra oyunda yapılacak her şeyi yaptım. Oyunu modlamayı öğrendim, loncalara katıldım, daedra artifactları peşinde koştum, ev yaptım, vampirlerle şavaştım... Ben adeta bu oyunu yaşıyordum içimde. Şimdi geçmişe dönüp bakıyorum. Keşke diyorum keşke hafızam silinse keşke Skyrim'i ilk duygularımla oynayabilsem tekrar. Bazen Skyrim evreninde bir Dragonborn olma hayalleriyle dalıyorum uykuya.Keşke bu evren gerçek olsa. Keşke elimde güzel bilgisayar olsa da full grafik oynayabilsem.Keşke tüm hayatım bu oyunu oynamak bu oyunu yaşamak olsa. Ama geçmişe dönemeyeceğim.Şu an bile okul döneminde oynayamıyorum. Yakında yeni bir eve geçeceğim ve bilgisayarımı artık kullanamayacağım. Artık büyüdüğümü farkettim ben .Meğer ne kötü şeymiş bu büyümek. İnsanın kafasında bir sürü şey. Ama çocukken böyle değildi. Hala büyük yetişkin bir birey değilim. Ama buna rağmen özlüyorum çocukluğumu. İlerde hiç vaktim olmayacak, belki bu yazıları bile unutacağım. Önümüzdeki senelerde TES6 çıkacak ama oyunun piyasaya sürülüş tarihi benim üniversite sınavı dönemlerime denk gelecek ve.... Bende TES6'yı oynayacak zaman ya da para olmayacak arkadaşlar. O yüzden cidden zamanın kıymetini bilmek gerekiyor. Neyse daha fazla uzatmayayım. Skyrim benim hayatımın oyunuydu ve öyle kalacak. Umarım bir kişi bile olsa bunları okur. İyi günler................
